Ύστατος χαιρετισμός στον Άνθρωπο και Δήμαρχο Τάσο Αλιφέρη... (από το 2005 και τον Ιωσήφ Παπαδόπουλο που συνιστά να δείτε και να ακούσετε ολόκληρη την συνέντευξη του αείμνηστου Λάκωνα Τάσου Αλιφέρη καθώς πολλά σημεία της οποίας αποτελούν, κυριολεκτικά, ύμνο στην Ελλάδα, στην Τήλο και στην τοπική αυτοδιοίκηση γενικότερα. )
Τον γνώρισα από κοντά, στην Τήλο, τον Ιούλιο του 2005, και αμέσως ένοιωσα πως μ' εκείνον τον Άνθρωπο με συνέδεεαν πολλά. Είχα ακούσει διάφορα αντιφατικά για τον Τάσο Αλιφέρη, τον Δήμαρχο-γιατρό της Τήλου, γέννημα θρέμα ωστόσο της Μάνης. Ως εκ τούτου το ενδιαφέρον μου να τον συναντήσω ήταν μεγάλο. Του τηλεφώνησα, ενώ ήμουν ακόμη στη Νίσυρο, και δώσαμε ραντεβού, χαράματα, σε ένα χωράφι στις παρυφές του "Ολύμπου". Ήθελα να κουβεντιάσω μαζί του, στη Φύση, την οποία διαισθανόμουν πως αγαπούσε όσο κι' εγώ. Το συμβατικό περιβάλλον ενός δημαρχιακού γραφείου, άλλωστε, δεν μου έλεγε τίποτε. Συμφώνησε στην πρότασή μου και, όταν τον βρήκα εκείνο το πρωί να σαμαρώνει τον "Αντώνη", μου είπε : "Θα ανέβουμε στον Όλυμπο να κουβεντιάσουμε. Εκεί νοιώθω, και θα νοιώσεις κι' εσύ, σαν ένας μικρός θεός", είπε, και τράβηξε τα γκέμια του "Αντώνη"...
Τον περιεργαζόμουν καθώς τον έβλεπα πότε να τραβά και πότε να σπρώχνει τον "Αντώνη" στο ανηφορικό και δύσβατο μονοπάτι, και σκεφτόμουν ότι εκείνος ο Άνθρωπος, εκείνος ο Δήμαρχος, που τάϊζε δίπλα μου τα πτηνά του ουρανού, προσπαθούσε να δώσει σάρκα και οστά στο όραμά του. Σε μεγάλο μάλιστα βαθμό, αν και με δυσκολία, το πέτυχε. Με δυσκολία, γιατί είχε γεννηθεί, θαρρείς, σε λάθος χρόνο, σε λάθος πατρίδα. Και δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τους Δωδεκανήσιους ψηφοθήρες πολιτικάντηδες, που τους χάλαγε τη "σούπα" με τις επιλογές του, αλλά και κάποιους ελάχιστους "δικούς του", με παρωπίδες, που τον κτυπούσαν πισώπλατα. Βεβαιώθηκα για κείνες τις σκέψεις μου, λίγο αργότερα, όταν η κουβέντα μας ολοκληρώθηκε, εκεί στον "Όλυμπο" της καρδιάς του...
Η είδηση τού χωρίς επιστροφή ταξιδιού σου, Τάσο, με συγκλόνισε χθες και τάϊσε τις Ερινύες μου. Η ωριαία σχεδόν συζήτησή μας στον "Όλυμπο" της Τήλου, εκείνο το καλοκαιριάτικο πρωϊνό, είχε καταγραφεί σε μια βιντεοταινία αλλά είχε μείνει στα "αζήτητα", σε κάποιο συρτάρι του γραφείου μου. Στάθηκε αδύνατον να βρω ένα μέσο να την προβάλλω (ξέρεις, δεν "πουλάνε" αυτά τα θέματα στα μ.μ.ε.), αλλά και ανέφικτο να τη μοντάρω, για μένα έστω, λόγω έλλειψης χρημάτων. Και πάνω που απέκτησα το δικό μου Ελεύθερο βήμα, πάνω που έμαθα, επιτέλους, να μοντάρω ο ίδιος τις ταινίες μου, έφυγες. Και ντρέπομαι, το ομολογώ, που καθυστέρησα τόσο. Ντρέπομαι ακόμη για τα media, που, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, πέρασαν στα "ψιλά" τον θάνατό σου και ανέφεραν ελάχιστα πράγματα για το έργο σου, περιορίζοντας την διεθνή αναγνωρισιμότητά σου επειδή πάντρεψες δυο ομοφυλόφιλους...
Δεν σου άρεσαν ποτέ τα μεγάλα λόγια και, πολύ περισσότερο, φαντάζομαι ότι δεν θα σου άρεσαν ούτε οι ανούσιοι και άκαιροι επικήδειοι. Δέξου, ωστόσο, αυτό το ταπεινό μικρό αφιέρωμα από έναν όρθιο δημοσιογράφο, όπως όρθιος υπήρξες κι' εσύ, σαν Άνθρωπος και σαν Δήμαρχος του αγαπημένου σου νησιού. Μεταξύ μας, για να είμαι ρεαλιστής, όπως ήσουν κι' εσύ, το κάνω περισσότερο για μένα, μια και δεν μπόρεσα να στα εκμυστηρευτώ όσο ήσουν στη ζωή...
Δεν μπορώ λοιπόν να αντισταθώ στον πειρασμό να σου πω, και είμαι βέβαιος πως τώρα μ' ακούς, ότι υπήρξες το κουμπάσο και το σημείο αναφοράς μου, από τότε που περπατήσαμε μαζί σ' εκείνο το δύσβατο ορεινό μονοπάτι. Ήσουν η αιτία που οι δήμαρχοι, των μικρών κυρίως, νησιών, πλην του φίλου μου Σπύρου Μπενέτου των Λειψών, με αντιπαθούσαν, γιατί πάντοτε αναφερόμουν στο όνομά σου όταν τους έλεγα σε ποιον πρέπει να μοιάσουν για να βοηθήσουν το νησί τους να επιβιώσει και να αναπτυχθεί.
Καλό βηματισμό, φίλε, εκεί στα ήρεμα μονοπάτια του δικού σου "Ολύμπου". Από σήμερα η Τήλος και τα Δωδεκάνησα θα είναι, δυστυχώς, φτωχότερα...
Ιωσήφ Παπαδόπουλος
