Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

ΒΕΡΓΑ-ΔΙΡΟΣ-ΠΟΛΥΑΡΑΒΟΣ 1826

Στον ιστορικό Πολυάραβο θα πραγματοποιηθούν, την Κυριακή 31 Αυγούστου, οι εορταστικές εκδηλώσεις της επετείου της ηρωικής Μάχης του Πολυαράβου, όπου οι Μανιάτισσες τον Αύγουστο του 1826 συνέτριψαν το στράτευμα του Ιμπραήμ.

Το κειμενο ειναι αποσπασματα από το "Ο ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΒΕΡΟΙΑΣ" και του συγγραφεα Αντωνη Ξεπαπαδακου

η Γένοβα Λακωνίας... και το ανεπίσημο λιμάνι για πλοία από Τουρκία και Λατινική Αμερική...

λακωνία, ξημέρωμα, Παρασκευής 29 Αυγούστου 2014... 

Το πλοίο GEORGIA από πολλά Τούρκικα λιμάνια και προορισμό την Ιταλία στρέφει πίσω και ψάχνει την Γένοβα προς τον Λακωνικό κόλπο!!!
Το πλοί SLOMAN THETIS αναπαύεται μεταξύ Κύθηρα και Αντικύθηρα μετά από μερικά Τούρκικα  ίμάνια και το επίσημο λιμένα Ελευσίνας από απέπλευσε στις 16 Αυγούστου...
Το  ANGELA STAR μετά την Ουκρανία και την Τουρκία (απόπλους από 10 Αυγούστου) διάλεξε (28 Αυγούστου, σύφωνα με την σελίδα, αλλά μάλλον άλλα στοιχεία υπάρχουν στο ημερολόγιο γέφυρας του πλοίου....) τον όρμο Βοιών και τα νερά στο Παυλοπέτρι Λακωνίας!!! 
Τον όρμο Βοιών και τα νερά στο Παυλοπέτρι Λακωνίας διάλεξε και το πλοίο FORTEZZA μετά την Λατινική Αμερική και την Τουρκία...


Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Παρασκευή 22 Αυγούστου 2014

Μία μόνο φωτογραφία είναι ικανή να αλλάξει το ρου στη Λακωνία;

Η κα Σοφία Δουμάνη (επικεφαλής του Δημοτικού Συνδιασμού Μονεμβασιάς "Πολίτες εν Δράσει") σήμερα το μεσημέρι (Παρασκευή 22/8/14) ανέβασε την ακόλουθη φωτογραφία με ένα τεράστιο πλοίο πολύ κοντά στα διάφανα νερά του Σίμου στην Ελαφόνησο με τις πίσσες!!! 
Η φωτογραφία έχει λάβει πάρα πολλά σχόλια και πολλές κοινοποιήσεις δείγμα του ενδιαφέροντος για το θέμα από πάρα πολύ κόσμο.
Σε παράλληλο χρόνο και με διαφορά λίγης ώρας το ais  μας αποκάλυψε όχι ένα, αλλά δύο πολύ "ιδιαίτερα" περάσματα πλοίων μέσα στο στενό "στενό Ελαφονήσου" το οποίο έχει πλάτος μόλις 4,5νμ έως τα Κύθηρα.

Έτσι για τα δύο πλοία που είχαν ξεκάθαρη ρότα το "αγκυροβόλιο" στον όρμο Βοιών (Βάτικα), όλα δείχνουν, πως η ανάρτηση της φωτογραφίας από την κα Δουμάνη άλλαξε τελευταία στιγμή τη ρότα τους!!!

Δηλαδή από κει που χθες υπήρχαν φουνταρισμένα τρία άλλα μεγάλα πλοία, τη περιοχή με τα προστατευόμενα θαλάσσια λιβάδια ποσειδωνίας, που περικλύει η προστατευόμενη περιοχή NATURA 2000 (GR2540002) και γειτονιάζει με την επίσης προστατευόμενη περιοχή CORINE (Α00030042) και στα νερά του αναπαύεται η αρχαιότερη βυθισμένη πολιτεία "Παυλοπέτρι" (ακολουθεί απόσπασμα από το σχετικό βίντεο του BBC) που έχει κινήσει το Παγκόσμιο ενδιαφέρον αλλά μάλλον πέρα των άλλων έχει καταντήσει και  "Λιμένας Καταφυγής" παρά τις αντιθέσης σε αυτό από την σχετική Νομοθεσία...

Συγκεκριμένα μέσα στο στενό Ελαφονήσου τα δύο τεράστια αυτά πλοία έκαναν πέρασμα από την αριστερή πλευρά αντί για την εκ δεξιών (ενώ λόγω του τεράστιου τους εκποπίσματος έχουν πολύ μικρές δυνατότητες ελιγμού ή και ελάχιστες σε ένα τόσο στενό σημείο, πράγμα της πάσης γνωστό, εξού και τους επιτρέπουν στα λιμάνια να δέσουν μόνο με βοήθεια Ρ/Κ κτλ.). Δημιούργησαν λοιπόν μέσα στο στενό αυτο θαλάσσιο πέρασμα τρείς διαφορετικές ροές... Δύο λοιπόν, οι γνωστες, οι εκ δεξιών που πάνε κι έρχονται και μία ακόμη, ετσιθελικά, τη δική τους...  
Το πρώτο πλοίο, αυτό της φωτογραφίας της κα Δουμάνη δείχνει να είναι το θηριώδες Φ/Γ ANAGEL HAPPINESS με μήκος 291,95μέτρα και πλάτος 46 μέτρα!!! με δηλωθέν προορισμό το ZONGULDAK Τουρκίας αν και σύφωνα με γνώρίζοντες το συγκεκριμένο πλοίο δεν χωρά αλλά ούτε μπορεί να κάνει και εμπορική πράξη εκέι... Ίσως το ανατολικότερο EREN LIMANI να είναι ένας αληθινός προορισμός για κάρβουνο για την εκεί Θερμοηλεκρική εγκατάσταση...
Το δεύτερο πλοίο, που έπεται του πρώτου είναι το τεράστιο Δ/Ξ AEGEAN BLUE με μήκος 248,95 μέτρα και πλάτος 43,84 μέτρα!!!!  με δηλωθέν προοριμό το CEYHAN στα Άδανα Τουρκίας.

Τετάρτη 20 Αυγούστου 2014

θέλουμε τη ΜΟΝΕΜΒΑΣΙΑ "χωματερή" ή
Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO;

Εικόνα ντροπής και αίσχους με μπάζα σαν σε χωματερή από κατεδάφιση (όπου από το μη χορταριασμά τους φαίνεται καθαρά πως είναι δουλεία του καλοκαιριού, ελαχίστων μηνών απόθεσης) και φόντο, πίσω από το δημοτικό Φ/Γ (σκουπιδιάρα), "κάποια" κάθετα βράχια....
Στην επόμενη φωτογραφία τα "κάποια" βράχια γίνονται γνώριμα αλλά εσκεμμένα δεν έχουμε φωτογραφία με ολόκληρο το Βράχο της Μονεμβασιάς, του στολιδιού της Λακωνίας καθώς αν και σίγουρα κ. Δήμαρχε δεν είμαστε εμείς που ευθυνόμαστε γι αυτή την εξωφρενική εικόνα και κατάσταση, πάλι, δεν είμαστε εμεις που θα ταυτίζουμε την Μονεμβασιά μας με την άθλια πραγματικότητα που έχετε δημιουργήσει με φόντο το ιστορικό μνημείο πολιτισμού που θέλουμε να αποτελέσει Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της  UNESCO!
Στην τελευταία φωτογραφία, όπου ο ΒΡΑΧΟΣ φαίνεται πάλι, όχι όλος αλλά χαρακτηριστικά,  υπάρχει και η ακτή χωματερή με εμφανή ΤΟΥΒΛΑ κα....
Τέρμα το διάλειμα... τα κεφάλια μέσα, πίσα και πούπουλα για σένανε μπαμπέσα

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

«Η αιτία που θα καταστραφεί το ανθρώπινο γένος από τον πλανήτη είναι οι θρησκείες»

Ένα ηχητικό απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του Δημήτρη Λιαντίνη προς τους μετεκπαιδευόμενους δασκάλους του Μαράσλειου Διδασκαλείου. Ακουλουθούν πολύ σκληά βίντεο με τη σημερινή θρησκευτική πραγματικότητα...


 Αποκεφαλισμός. Σκληρό βίντεο. Άπιστος... Κλειτοριδεκτομή. Σκληρό βίντεο. Αὐτή ἡ διαδικασία, ἴσως, σέ λίγο καιρό θά γίνεται κανονικά καί με τό νόμο. Οἱ θρησκεῖες ὑπάρχουν γιά τήν ποδηγέτησι τῶν μαζῶν. Γιά τόν ἔλεγχο τῶν πληθυσμῶν τοῦ πλανήτου. Ὅσο περισσότερη καταπίεσις, σκοταδισμός, χειραγώγησις καί τρομοκράτησις τῶν λαῶν ὑπάρχει, τόσο τό καλλίτερο γιά τούς σφετεριστές τῆς ἐξουσίας...

Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

16/8/44, ο Μανιάτης Μιχάλης Νικολινάκος, κεντρικό πρόσωπο, στο ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ

Γεννήθηκε στα Άλικα στη Μάνη το 1923, αλλά όπως πάρα πολλοί Μανιάτες τη συγκεκριμένη εποχή,  εγκαταστάθηκε στον Πειραιά.

Ο σεμνός ζεν πρεμιέ και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, ήταν κεντρικό πρόσωπο στο "Μπλόκο της Κοκκινιάς" (17/8/44, εκτελούνται στη μάνδρα της Οσίας Ξένης 75 πολίτες και ξεδιαλέγονται για όμηροι στη Γερμανία περίπου 3.000 ενώ την ίδια μέρα στα πλαίσια της ίδιας επιχείρησης στον Πάνω Καραβά άλλοι 54 πολίτες και πυρπολείται μίσ ολόκληρη συνοικία τα Καμμένα. Στα "σαράντα" (μνημόσυνο) στις 24/9/44 την ώρα της τελετής δολοφονούνται άλλοι 8 πολίτες), όπου από κρυμμένος σε ένα ξεροπήγαδο βρέθηκε αργότερα στη μεγάλη οθόνη να παίζει τον ρόλο του εαυτού του.

Οι Ναζί μαζί με τους έλληνες συνεργάτες τους, δοσίλογους και Ταγματασφαλήτες, είχαν επιδοθεί σε ένα πογκρόμ εκτελέσεων και μαζικής τρομοκρατίας κι έτσι στο στόχαστρο τους μπήκαν ακόμη ολόκληρες συνοικίες σε μια λογική συλλογικής ευθύνης για τη δράση των ΕΑΜικών οργανώσεων, όπως αντίστοιχα μία ημέρα πριν στις 16/8/44 η σφαγή στο Κομμένο Άρτας. (ενώ λίγο πριν τον Ιούνιο έχει προηγηθεί η Σφαγή του Διστόμου)

Ο Μιχάλης Νικολινάκος το 1944 ήταν μόλις 21 ετών, και ήταν ήδη ένας καταξιωμένος ζωγράφος, σκιτσογράφος, εικονογράφος βιβλίων και περιοδικών, δημιουργός εξωφύλλων, πορτρέτων και κάθε είδους εικαστικής δουλειάς. Με την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, θέλησε να καταταχτεί εθελοντής, κι επειδή η ηλικία του ήταν απαγορευτική για κάτι τέτοιο, τελικά βρέθηκε να πολεμάει την ιταλική βία με τον δικό του τρόπο, με την πένα του και τις γελοιογραφίες του στο σατιρικό φύλλο “Εξόρμησις”.

Είχε παρατήσει την Ανωτάτη Εμπορική για την Αρχιτεκτονική, και ήταν βασικός συνεργάτης της “Φιλολογικής Πρωτοχρονιάς”, με ιδιαίτερο ταλέντο στις προσωπογραφίες και στις φυσιογνωμιστικές απεικονίσεις. Το ταλέντο αυτό, όμως, δεν το κρατούσε μόνο για τα νόμιμα έντυπα, αλλά το χρησιμοποιούσε και για τα παράνομα έντυπα της Αντίστασης. 
Koκκινιά: το ιστορικό όνομα της περιοχής που περιλαμβάνει την Παλιά Κοκκινιά, Νίκαια, Κορυδαλλό και χωρίστηκε διοικητικά (για εκλογικούς λόγους)...
Αργότερα, και ενώ εργαζόταν για τις εφημερίδες “Ασύρματος”, “Ελληνικό Μέλλον”, “Κοινωνία” κ.ά., βρέθηκε οργανωμένος στο ΕΑΜ, όπως και άλλοι πολλοί καλλιτέχνες και διανοούμενοι του προπολεμικού “Φιλολογικού Συλλόγου” του Πειραιά. Ηταν δοσμένος στον αγώνα ενάντια στον κατακτητή, πότε φτιάχνοντας ο ίδιος του αφίσες και έντυπα, τα οποία ο ίδιος έβγαινε να τα κολλήσει στους τοίχους, και πότε με τον κουβά και το πινέλο, ανεβασμένος στους ώμους κάποιου συναγωνιστή του, προτιμούσε τα υψηλότερα σημεία για να γράφει συνθήματα και να ζωγραφίζει τοιχογραφίες, ώστε να μην μπορούν εύκολα οι κατακτητές να τα σβήνουν.

Το ταλέντο του πολυσύνθετου καλλιτέχνη ξεδιπλώθηκε και αργότερα, όταν σε συνθήκες ελευθερίας μπορούσε να ασχοληθεί με εξώφυλλα βιβλίων, αφίσες για κινηματογραφικές ταινίες, γελοιογραφία αλλά και κόμικ, επιστημονικό σχέδιο σε εγκυκλοπαίδειες όπως ο “Ηλιος”, μέχρι και σκηνογραφία στο θέατρο. Λίγο αργότερα, εισήχθη στην Σχολή Καλών Τεχνών, όπου πήρε πτυχίο Ζωγράφου και Καθηγητή των Τεχνικών σε 3,5 χρόνια. Κινηματογραφική αφίσα με γελοιογραφίες των πρωταγωνιστών Κινηματογραφική αφίσα με γελοιογραφίες των πρωταγωνιστών, έργο του Μιχάλη Νικολινάκου.

Ομως, ο Μιχάλης Νικολινάκος είναι γνωστός στο πλατύ κοινό, κυρίως, από τους κινηματογραφικούς του ρόλους. Ζεν πρεμιέ, με πλήθος θαυμαστριών και με εξώφυλλα στα περιοδικά. Είναι “Ο άνθρωπος του τρένου” και ο βασικός χαρακτήρας στο “Εγκλημα στο Κολωνάκι”.

Τα απίστευτα παιχνίδια της τύχης:
Ο Μιχάλης Νικολινάκος ήταν, επίσης, ο βασικός χαρακτήρας στην ταινία του 1959 του Δημήτρη Ιωαννόπουλου “Στρατιώτες δίχως στολή“.

Μια τυπική, αντιγερμανική (ας την πούμε έτσι) ταινία με θέμα από την Κατοχή, του είδους εκείνου των ταινιών που γυρίζονταν κυρίως τα χρόνια 1950-1967, με όλα τα πασίγνωστα ευρήματα: Η αντίσταση στους κατακτητές γίνεται κυρίως με σαμποτάζ μικρών “αστικών” ομάδων με τη συμμετοχή αξιωματικών από τη Μέση Ανατολή, χωρίς την παραμικρή αναφορά στο αντάρτικο ή στο λαϊκό κίνημα.

Η γυναίκα που έχει σχέσεις με τους κατακτητές και τα όργανά τους για να τους αποσπά μυστικά τα οποία δίνει στην αντιστασιακή της ομάδα. Οι δωσίλογοι και οι προδότες είναι μισητά, ανήθικα πρόσωπα χωρίς συνείδηση κ.ο.κ.

Στην πρώτη σκηνή του φιλμ, ο χαρακτήρας του Νικολινάκου ξεφεύγει από ένα γερμανικό μπλόκο, την στιγμή που μεταφέρει μυστικά σήματα από τον ασύρματο, και για να γλιτώσει, βρίσκει καταφύγιο χάρη σε μια κοπέλα (Ξένια Καλογεροπούλου) με την οποία θα πλεχτεί ένα ειδύλλιο. Τυπικότατα, όλα, σωστά;;;
Με την εξής διαφορά, όμως: Στην ταινία, ο Νικολινάκος παίζει στην πραγματικότητα τον εαυτό του, και αυτά που στ’ αλήθεια του συνέβησαν στην Κατοχή, μόνο που η πραγματικότητα, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, είναι χίλιες φορές πιο συγκλονιστική και πιο, επιτρέψτε μας, πιο θεαματική.

Ας γυρίσουμε 15 χρόνια πίσω. Το βράδι της 16ης Αυγούστου 1944, ο Μιχάλης Νικολινάκος, έχοντας τελειώσει κάποιες αντιστασιακές δουλειές, κατευθύνεται προς τη Νίκαια. Κάποιος γνωστός του τον έχει ενημερώσει πως πολύ σύντομα, κάποιο μεγάλο κακό θα γίνει στην περιοχή, -“Κοκκινιά καπούτ” είχε πει ένας Γερμανός. Ετσι ο Μιχάλης Νικολινάκος αποφασίζει να περάσει τη νύχτα στο σπίτι ενός ζευγαριού ηλικιωμένων μελών του ΕΑΜ. Στο σπίτι αυτό, στην περιοχή “Περιβολάκι”, ο ήρωας μας είχε φιλοξενηθεί κι άλλες φορές, πάντοτε με τον φόβο και την αγωνία της σύλληψης. Προτού να φέξει, άρχισαν να ακούγονται φωνές, τρεχαλητά και πυροβολισμοί. Η συνοικία είχε κυκλωθεί από Γερμανούς, ταγματασφαλήτες και χωροφύλακες. Σύμφωνα με την αφήγηση του αγωνιστή Ευστράτιου Ευστρατιάδη στο βιβλίο του, οι Γερμανοί έψαχναν πολύ στοχευμένα δύο πολύ συγκεκριμένα άτομα. Τόσο στοχευμένα, ώστε είχαν μοιράσει τις φωτογραφίες τους στους Γερμανοτσολιάδες, σε μέγεθος καρτ-ποστάλ, και με αυτές στο χέρι περιδιάβαιναν τις γειτονιές και τα δρομάκια, μαζί με το κάλεσμα να παρουσιαστούν όλοι οι άντρες 15-60 ετών στην Πλατεία της Οσίας Ξένης:

- Αναγνωρίζετε κάποιο από αυτά τα δύο καθάρματα;;; Πείτε μας που κρύβονται. Οποιος τους κρύβει θα τιμωρείται επί τόπου.

Ο ένας από τους δύο καταζητούμενους ήταν ο Μιχάλης Νικολινάκος. Εκανε να φύγει, με κατεύθυνση προς το Σχιστό, αλλά βλέποντας και ακούγοντας σε όλες τις διασταυρώσεις τσολιάδες και Ναζί, ξαναγύρισε στο σπιτάκι με την αυλή. Περπατώντας πάνω-κάτω και ψάχνοντας μια λύση, είτε να κρυφτεί σε υπόγειο, είτε σε σοφίτα, είτε οπουδήποτε, πρόσεξε στην άκρη της αυλής ένα κομμάτι σκαμμένης γης, σκεπασμένο με παλιόξυλα και χόρτα.

- Είναι ξεροπήγαδο, του είπε ο άντρας της κυρίας Ελένης. Το είχαμε σκάψει όταν η Νίκαια δεν είχε νερό.

Πλησίασε και είδε πράγματι μια τρύπα με διάμετρο 1,30 μέτρα και βάθος 10 μέτρα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, είπε στο ζευγάρι να το σκεπάσουν όταν θα κατέβαινε, αλλά να αφήσουν μια χαραμάδα να μπαίνει λίγο φως και λίγος αέρας, και άρχισε να το κατεβαίνει, πατώντας στις προεξοχές από την ξερολιθιά που υπήρχαν στα τοιχώματα του πηγαδιού. Οταν έφτασε στον πάτο, βρήκε πηχτή λάσπη. Μια είδηση, όμως, τον αναστάτωσε και πάλι. Του είπαν από πάνω ότι οι Γερμανοί και οι τ/αλήτες, γυρίζοντας στα σπίτια, όπου βρίσκουν πηγάδι, πετάνε κι από μια χειροβομβίδα μέσα, με το σκεπτικό μην τυχόν έχει τολμήσει κανένας να κρυφτεί εκεί μέσα. Μην έχοντας καμία άλλη δυνατότητα, είδε δεξιά κι αριστερά του πυθμένα, δυο λαγούμια που σχηματίζονταν από τη ροή παλαιότερα του νερού. Το ένα από τα δύο λαγούμια μπορούσε να τον χωρέσει με λίγη βία, και πράγματι, κουλουριάστηκε, έσυρε το σώμα του και τα χέρια του μέσα στην οριζόντια τρύπα, αφού πρώτα μάζεψε όση λάσπη μπορούσε μπροστά του και γύρω του, ώστε να υπάρχει κάποια ελάχιστη κάλυψη σε περίπτωση ρίψης χειροβομβίδας. Και έμεινε εκεί, με το σώμα του επάνω στον στριμωγμένο βραχίονα του, επί πόλλές ώρες, μέχρι που άρχισε να βραδιάζει …

Οταν το φως της μέρας λιγόστεψε πολύ, φωνές χαράς και γέλια ακούστηκαν στο στόμιο του πηγαδιού. Οι Γερμανοί και οι εθνοπροδότες είχαν φύγει και οι δρόμοι ήταν ελεύθεροι. Μπορούσε να βγει. Μόνο που δεν ένιωθε καθόλου τα δάχτυλά του. Ηταν ξυλιασμένα, μουδιασμένα, ανίκανα να κινηθούν, και το ίδιο βαρύ σαν μολύβι ένιωθε και το μπράτσο του και ολόκληρο το χέρι. Φώναξε πως χρειαζόταν ένα σχοινί, και ο άντρας του σπιτιού, παλιός ναυτικός, αμέσως βρήκε έναν παλιό κάβο, φώναξε και ανθρώπους της γειτονιάς, και όλοι μαζί σε μια υπερπροσπάθεια, κατάφερα να τραβήξουν το Μιχάλη επάνω στην επιφάνεια. Αμέσως, πολλά χέρια τον έπιασαν, τον σήκωσαν στα χέρια, και τον πήγαν στο κρεβάτι, όπου όλοι μαζί άρχισαν να του τρίβουν τα άκρα, για να ξεμουδιάσουν και να επανέλθουν.

************

Ο Μιχάλης Νικολινάκος, έπαιξε σε αρκετές ταινίες μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Σταμάτησε να εμφανίζεται εκεί γύρω στην αρχή της χούντας, αμέσως μετά το τέλος των γυρισμάτων της ταινίας “Μπροστά στην αγχόνη” του Κώστα Ασημακόπουλου, που είχε θέμα τους αγώνες στην Κύπρο. Εκανε μία ακόμη εμφάνιση, το 1973, σε ένα αυτοτελές επεισόδιο μιας σειράς της τηλεόρασης με τίτλο “Ποιος είναι ο ένοχος”, και δεν στάθηκε ποτέ ξανά μπροστά από την κάμερα. Οπως είδαμε, η πραγματική του ιστορία είναι χίλιες φορές πιο συγκλονιστική από την σκηνή στην ταινία “Στρατιώτες δίχως στολή”. Αλλωστε, δεν ήταν η μοναδική φορά που έπαιξε τον αγωνιστή της Αντίστασης. Παρόμοιο ρόλο είχε και σε άλλες ταινίες, όπως π,χ, στον “Ανθρωπο του τρένου” και στον “Ξένο της νύχτας”.

Το ποτέ (δεν στάθηκε ξανά μπροστά από την κάμερα). Αυτό δεν είναι ακριβές. Το 1983, όταν ο Διονύσης Γρηγοράτος γύριζε το φιλμ για το Μπλόκο της Κοκκινιάς, ο Μιχάλης Νικολινάκος εμφανίστηκε εκεί, στα τελευταία λεπτά. Με έναν κουβά κι ένα πινέλο, έδειξε μπροστά στην κάμερα πως έγραφαν τα συνθήματα στους τοίχους, και στη συνέχεια διάβασε ένα συγκλονιστικό ποίημα για το μπλόκο της Κοκκινιάς, και θυμήθηκε τι έκανε η ομάδα του την επόμενη μέρα.

Μπορείτε να τον δείτε εδώ, στο 1.13.05 (αν και θα σας προτείναμε να δείτε ολόκληρο το φιλμ):
Διονύσης Γρηγοράτος – Το μπλόκο της Κοκκινιάς

Μετά το 1946, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και φοίτησε παράλληλα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, ενώ υπήρξε και μαθητής του μεγάλου Δημήτρη Ροντήρη.

Ήταν ψηλός, φωτογενής, κομψός, αρρενωπός. Έγινε σύντομα γνωστός και αγαπητός σε πολλές θαυμάστριες. Θεωρήθηκε ζεν πρεμιέ της εποχής εκείνης. Ασχολήθηκε επίσης με την ζωγραφική και χρησιμοποιούσε κυρίως μελάνια για να αποτυπώσει τις σκέψεις του.

Το έργο του οποίου κρίθηκε εξπρεσιονιστικό, με καθαρό όμως προσωπικό τόνο. Υπήρξε επίσης πολύ γνωστός και ως σκιτσογράφος με συνεργασίες σε περιοδικά και άλλα έντυπα. Η επίδοσή του όμως στον κινηματογράφο υπήρξε επιτυχής. Πέθανε στην Αθήνα στις 13 Δεκαμβρίου 1994 σε ηλικία 71 ετών και κηδεύθηκε στο κοιμητήριο της Αναστάσεως του Πειραιά.

Σάββατο 16 Αυγούστου 2014

ΓΚΕΜΜΑ

"Γκέμμα" το πρώτο cd του Λάκωνα τραγουδοποιού Πάνου Μπούσαλη...

Εργάτες στα Βάτικα

Στις εφτά το πρωί στα Βάτικα Λακωνίας η νέα γενιά εργατών βγαίνει στο δρόμο για δουλειά.
Τα Βάτικα είναι κάτω-κάτω στο χάρτη. Η Λακωνία είναι σκληρή σαν πέτρα, έτσι την χαρακτήρισε ο Πετρέ που είναι Βούλγαρος μα έχει αίμα Ρομά και το διαφημίζει περήφανα: «Είμαι Ρομά ρε, εγώ, λέμε». Κάνει τον οικοδόμο από τα δεκατρία του, και είναι σήμερα δεκαεφτά. Την παραπάνω φράση του την είπε ένας γεράκος σε μια κηδεία και τώρα την λέει και εκείνος. Η περιοχή είναι γνωστή για το Βατικιώτικο κρεμμύδι. Και η παραγωγή του είναι τύπου υπερπαραγωγή, κρατάει τρία χρόνια και χρειάζεται σκληρή, επίμονη δουλειά για να καταλήξει κρεμμύδι στη σαλάτα μας. Ουσιαστικά παίρνεις το κρεμμύδι, το φυτεύεις, κρατάς το λουλούδι και όταν αυτό βγάλει σπόρια, φυτεύεις αυτά τα σπόρια και τον δεύτερο πια χρόνο γίνεται το κοκκάρι, δηλαδή το μικρό κρεμμυδάκι, κατάσταση στιφάδο δηλαδή.
Το τρίτο πια χρόνο, εσύ ασπρίζεις, μα αυτό έχει μεγαλώσει και έχει γίνει καρακρεμμύδαρος. Τα του κρεμμυδιού μου τα λέει η Άνια που είναι δεκαοκτώ χρονών, μικρομάνα ενός αγοριού και εργάζεται στα χωράφια από τα δώδεκα.

«Επειδή φαινόμουν μεγαλύτερη, η μάνα μου με έπαιρνε στο χωράφι και μου έλεγε να λέω ότι είμαι δεκαπέντε. Δύσκολη δουλειά και όταν έχεις τα γυναικεία σου κοιλοπονάς στο χωράφι, με τα πόδια βρεγμένα όλη μέρα με ήλιο με βροχή. Εγώ δούλευα μέχρι εννέα μηνών. Δεν με έπιασαν οι πόνοι στο χωράφι, κατά τύχη ήμουν στο σπίτι». Τα ελληνικά της είναι σπαστά, κάποιοι έχουν πάει σχολείο, εκείνη βαρέθηκε και σταμάτησε στην έκτη δημοτικού. Γιατί το σχολείο είχε περπάτημα μιας ώρας να πας και να γυρίσεις. Δεν βαριόταν τα μαθήματα, αλλά τον ποδαρόδρομο. Οι περισσότεροι εργάτες πήγαν στα Βάτικα με το πρώτο μεταναστευτικό κύμα στα ’90s. Και επειδή η περιοχή χρειαζόταν εργατικά χέρια, καθώς οι νέοι την κάνουν με την πρώτη ευκαιρία, η μικρή κοινωνία δεν τους αγκάλιασε, αλλά πάνω στην ανάγκη τους έκτισαν μια γέφυρα συμπάθειας και στο τσακίρ κέφι λένε «έχω πάρει το παιδί στο χωράφι». Τους στρίμωξαν κάπου όλους μαζί και τους άφησαν στην τύχη τους. Και εκείνοι, μεταξύ τους, μια χαρά τα βρήκαν. Γεννήθηκαν έρωτες, τα παιδιά έκαναν και αυτά παιδιά, αφού παντρεύονται από βυζανιάρικα. Οι περισσότεροι είναι Βούλγαροι και κατάγονται από τους Ρομά.

Τα περισσότερα μεταναστόπουλα δεν έχουν φύγει ποτέ από το χωριό και το πιο εντυπωσιακό τους ταξίδι είναι στο Γύθειο. Μεταξύ τους περνάνε φίνα, κάνουν αυτοσχέδια τατουάζ τύπου φυλακή, έχουν παπιά με κομμένη πινακίδα και αλλαγμένη εξάτμιση και πειραγμένα αυτοκίνητα. Παντρεύονται πολύ μικροί, οι περισσότεροι στα δεκαεφτά έχουν ήδη διάδοχο. Ο Ρούντι που είναι κοντά στα δεκαοκτώ είναι αυτός που κάνει και τα αυτοσχέδια τατού, λέει ότι τα έμαθε από κάποιον ηλικιωμένο και όταν τον ρωτάω πώς τον έλεγαν μου λέει: «δεν έχει σημασία, δεν ζει πια».
Το χωριό είναι ψόφιο από διασκεδάσεις και στο καφενείο κάθονται μόνο οι ντόπιοι. Είναι παράξενο να καθίσεις με τους ντόπιους, έτσι πάνε σε ένα παραπέρα χωριό, σε ένα μπαρ που το λένε Καζαμπλάνκα και πίνουν φτηνή βουλγάρικη μπύρα την Kamenitza. Μπορείς με τρία ευρώ να γίνεις ντέφι να μην ξέρεις πού είναι η γη και πού το φεγγάρι. Πού και πού κάνουν κανένα καθαρό μπαφάκι, γιατί ο χειμώνας μερικές φορές δεν βγαίνει. «Δεν φταίει ο χειμώνας, φταίει που δεν βγαίνει», λέει ο Πάμπλο που έχει κοιλιακούς του ονείρου. Γελάει που του το λέω και ντρέπεται να σηκώσει ξανά την μπλούζα του. Πώς τους κάνουμε; Κουβάλημα και πάλι, κουβάλημα. Φυσικά τρώμε στο διάλειμμα, αλλά άμα φας πολύ δεν μπορείς να κουβαλήσεις. Τρώμε το βράδυ και κοιμόμαστε. Κάθε πρωί τα ίδια.
Το μεγαλύτερο τους όνειρο είναι να πάνε Αμερική. Και να γνωρίσουν από κοντά τον Μαζωνάκη.

 Κείμενο: Τζούλη ΑγοράκηΦωτογραφίες: Photoharrie

Παρασκευή 8 Αυγούστου 2014

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014