Ένα ακόμα κίνητρο του ανοίγματος αυτού του blog είναι ένα ακόμα κυνηγόσκυλο που με ακολούθησε στην απογευματινή μου βόλτα με τον σκύλο μου. Πεινασμένο για μέρες, με τα κόκαλα του να προεξέχουν και μες την χαρά που με συνάντησε, μας ακολούθησε στην βόλτα μας.
Αυτό ήταν και το αποκορύφωμα!
Βλέποντας τα μάτια του να με κοιτάνε είδα σ` αυτά, το πρόσωπο του λεχρίτη κυνηγού που το άφησε, πως το έδιωξε, τι του φώναξε, πως το αποκάλεσε και τέλος με τι αίσθημα ευφορίας που το ξεφορτώθηκε μπήκε στο σπίτι του να φάει με την οικογένεια του, να πλυθεί, να το παίξει πατέρας των παιδιών του. Όλες αυτές οι εικόνες μου πέρασαν από το μυαλό και ειδικά το κομμάτι που φεύγει ο τύπος άνετος χωρίς τύψεις, λες και είναι το κοπρόσκυλο γι αυτόν πλέον, ένα κομμάτι κρέας.
Το εργαλείο του που σκούριασε ή που βγήκε σκάρτο.
Σκεπτόμενη λοιπόν αυτή την φάση, ένιωσα ότι κάτι πρέπει να κάνω. Μέσα στο πάθος μου για την φιλοζωία συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν γίνεται άμεσα, μην σας πω και έμμεσα.
Όταν η υποστήριξη έχει πάψει να υφίσταται από πολλούς τομείς τότε μπαίνεις σε ένα τρυπάκι, το οποίο είναι ένας μακρόστενος ασπρόμαυρος διάδρομος που δεν έχει τέλος, που τρέχεις τρέχεις τρέχεις και δεν πηγαίνεις που-θε-νά. Και φτάνεις στο σημείο, αφού σταματάς να πάρεις μια ανάσα, που συνειδητοποιείς ότι δεν μπορούν να νιώσουν αυτά που νιώθεις εσύ, οι περισσότεροι, δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι αυτό το κομμάτι κρέας, έχει μάτια, μύτη, νύχια, αυτιά, καρδιά που χτυπάει 50 με 130 φορές το λεπτό, συναισθήματα. Και εκεί είναι που τρελαίνεσαι.
Λένε ότι το καινούργιο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε απαιτεί από τους κυνηγούς την υποχρεωτική δήλωση των σκυλιών τους / εργαλείων τους.
Πολύ μακριά δεν σας φαίνεται;
Εδώ αυτοί που αυτοαποκαλούνται φιλόζωοι δεν έχουν στα κατοικίδια τους chip εμ, κάνουν εμβόλια ήθελα να πω, θα βάλουν οι κυνηγοί;
Δεν είμαι απαισιόδοξη, αλλά κυνική.
Τι γίνεται λοιπόν;
Γεμίζει ο τόπος αδέσποτα και μετά τι; Καθαρίζουμε το τοπίο με φόλα;
Φόλα klinex, τα καθαρίζει όλα.
