Κάποιος ξαναμπήκε στο σπίτι μου ενώ κοιμόμουν και με ξεγύμνωσε. Εντάξει... αυτή τη φορά δεν κοιμόμουν. Έκανα ότι κοιμόμουν. Δεν σκούντησα τον άντρα δίπλα μου, δε χρειαζόταν. Ήμασταν κι οι δυο έτοιμοι να παραδοθούμε στους ληστές χωρίς αντίσταση.
Μην ανησυχείτε γιατρέ, καταλαβαίνω. Αυτόν τον καιρό η πελατεία σας έχει αυξηθεί θεαματικά, γι' αυτό δε με πειράζει να σας θυμήσω ποια είμαι.
13 Απριλιου 2011. Ορίστε και το γράμμα μου
Τότε με καθησυχάσατε. "Δεν είναι τίποτα. Απλά χρειάζεστε λίγη ξεκούραση "
Και χαμογελάσατε συγκαταβατικά. Ούτε εσείς πιστέψατε ότι τα χειρότερα έρχονται.
Ύστερα από αυτήν την ευγενική χυλόπιτα της Επιστήμης, έκανα κι εγώ αυτό που κάνουν όλοι όσοι βρέθηκαν κάποτε στη θέση μου. Έφτιαξα ένα blog.
Επτά μήνες πέρασαν και ήδη ξέρω αρκετά.
Ξέρω τους ληστές, την ώρα που θα φτάσουν και ότι τότε απαγορεύεται να ονειρεύομαι.
Ξέρω ότι δεν πρέπει να προβάλλω καμία αντίσταση γιατί αν αρχίσω τίποτα ηρωϊσμούς μπορεί να χάσω ό, τι κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια. Ξέρω ότι όλα αυτά δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μου και δεν ισχύουν μόνο για μένα. Ισχύουν για όλους.
Γιατρέ μου αυτά δεν είναι ζητήματα της Επιστήμης , το ξέρω.
Δεν τα χάσαμε όλα ακόμα, το ξέρω.
Αν χάσαμε όμως το σπουδαιότερο, δεν το ξέρω.
Από το εξειρετικό blog "Περήφανη Μανιάτισσα"
