Με το ελληνικό κοινοβούλιο συμβαίνει το εξής. Είναι γεμάτη με ανθρώπους με ταπεραμέντο,αλλά και οι ίδιοι μιλάνε για την έλλειψη και όχι την ύπαρξη πολιτικής βούλησης. Αρκετοί απ αυτούς μαγειρεύουν εξαίσια,ξεδιπλώνουν το ερωτικό τους ταπεραμέντο φωτογραφιζόμενοι με ωραία προσωπα από το άλλο φύλο και σίγουρα αναδεικνύουν το μεσογειακό τους ταπεραμέντο χαριεντιζόμενοι με τις τηλεοπτικές κάμερες. Τι είναι αυτό που τους κάνει να έχουν σε περίσσευμα τη μία μόνο από τις θαυματουργές αιτίες της επιτυχίας και δυστυχώς όχι την άλλη;
Το συμφέρον. Στο ελληνικό κοινοβούλιο, οι άνθρωποι που νομοθετούν, αντιλαμβάνονται ως πολιτική βούληση, το ταπεραμέντο με το οποίο εξυπηρετούν συμφέροντα. Δεν είναι αγορασμένοι ή προδότες. Είναι φυσικότατα ενταγμένοι, με δαρβινικό τρόπο, στο σύστημα που τους ανέδειξε και τους συντηρεί.
Στην Ισπανία της κρίσης, 100.000 περίπου οικογένειες, αυτές που κατέχουν τον πλούτο της χώρας, κλήθηκαν να πληρώσουν για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της η χώρα. Στην Ελλάδα, οι αντίστοιχες 160.000 οικογένειες, που θα μπορούσαν να το κάνουν είναι οι μόνες που δεν το έκαναν. Μέσα από μία φορολογική συμπεριφορά που φαντάζει ισότητα, όλοι καλούνται να δώσουν για να σώσουν. Αυτός που έχει 400 ευρώ τα 100 και αυτός που έχει 5 εκατομμύρια απλώς λίγο παραπάνω.
Αυτό που λέμε πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα, δεν είναι μια σειρά δυσκίνητων γραφειοκρατών που δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Είναι και μιλά εξ ονόματος μιας πραγματικότητας που συμφέρει το ίδιο.
Πάρτε ως παράδειγμα την νομολογία δόμησης στη χώρα. Για να χτίσεις ένα σπίτι, πρέπει να ακολουθήσεις μια νομολογία 20.000 σελίδων. Για να κάνεις τέσσερις τοίχους και μια σκεπή. Δεν την άλλαξε κανένας. Δεν έβαλε ποτέ δέκα επιστήμονες να την συνοψίσουν σε 10 σελίδες. Γιατί; Είναι ανόητα όλα αυτά τα τέρατα της πολιτικής που αστράφτουν και βροντούν στις τηλεοράσεις; Που λάμπουν μέσα στην τακτοποιημένη τους απραξία; Όχι. Εξυπηρετούν συμφέροντα. Τα συμφέροντά τους. Δεν είναι πια κομμάτι κάποιων συμφερόντων, αλλά οι ίδιοι αυτά τα συμφέροντα.
Το τραπεζικό κατεστημένο σήμερα, δεν αποτελείται από τραπεζίτες, αλλά και από πολιτικούς που αποτελούν την καρδιά του ελληνικού θεσμού των τραπεζών. Νομοθετούν υπέρ τους, δεν αντιλαμβάνονται τις διαμρτυρίες του κόσμου για τις τράπεζες και τελικώς εισπράττουν με διάφορους τρόπους.
Στο ελληνικό Κοινοβούλιο υπάρχουν αρκετοί εκατομμυριούχοι βουλευτές. Οι περισσότεροι εμφανίζονται ως σόγαμπροι της οικονομικής ευμάρειας. Ας πούμε πως είναι έτσι. Η οικονομική τους άνεση και ο γάμος τους , ήταν αποτέλεσμα αυτού που ο Τσώρτσιλ περιγράφει ως ισχυρό αφροδισιακό, της εξουσίας. Δεν ήταν προικοθήρες.
Το ερώτημα είναι απλό: μπορεί ένας υπουργός Οικονομικών με καταθέσεις 5 εκατομμυρίων για παράδειγμα και ακίνητη περιουσία 100 εκατομμυρίων, να νομοθετήσει εναντίον του εαυτού του; Να φορολογήσει δηλαδή τα μεγάλα εισοδήματα και τις περιουσίες; Σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί δεν έχουν ψηφίσει νόμο για να μην τιμωρούνται ό,τι κι αν κάνουν, ίσως. Οχι όμως σε αυτή.
Θα καταλάβει αυτός ο υπουργός, τι σημαίνει η απώλεια 100 ευρώ για έναν μισθωτό; Αν σε κάποιον κόψει 100 ευρώ δεν θα έχει να φάει. Αν ο ίδιος κόψει χίλια από το παχυλό του εισόδημα δεν θα έχει απλώς ψιλά για φιλοδώρημα.
Στους έλληνες πολιτικούς με το αυξημένο ταπεραμέντο,--_ αυτό που τελικώς μας εξαπατά με ευκολία, δεν υπάρχουν πια προσχηματικοί κανόνες. Γίνονται το ίδιο αδηφάγοι με την εποχή τους. Δεν εξυπηρετούν πια κάποια συμφέροντα έστω άτσαλα, αλλά είναι οι ίδιοι και οι άνθρωποί τους το σύστημα των συμφερόντων. Απλώς ανάμεσα στα άλλα ταλέντα τους, έχουν αναπτύξει και αυτό να μιλούν με ταπεραμέντο για την πολιτική τους βούληση. -
Κώστας Βαξεβάνης, δημοσιογράφος
