Ούτε καν αρχαιόφιλοι, όσο ελαστικά και αν εξεταστεί ο όρος. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι μόνο. Χωρίς ειδικές γνώσεις και «προσόντα». Που η ανεπάρκεια της γνώσης μας, δημιουργούσε ένα τριβέλι που διαρκώς μας τριβέλιζε στο τι είναι η ζωή μας, από πού βρεθήκαμε και που πηγαίνουμε;
κάπου ξεκινούσε και κάπου κατευθυνόταν. Σαν την μικρή πορεία ενός μετεώρου μέσα σε ένα αχανές σύμπαν. Μια πορεία που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις το ευθύγραμμο και το στόχο της, εκτός και αν έβρισκες την αρχή της. Έτσι η αναζήτηση του παρελθόντος μας έγινε ενδιαφέρον, και η
αρχαιολογία φίλη μας. Γνωρίσαμε περίεργα πράγματα που τα δείξαμε σε αρχαιολόγους, σε
σπηλαιολόγους, και αποδείχτηκαν σημαντικά ευρήματα. Και πιστέψαμε πως κάνουμε το χρέος μας ως προς τον τόπο, ως προς την επιστήμη, ως προς την ιστορία.
Ως νομοταγείς πολίτες και ως υπεύθυνοι φορείς (Σύλλογος), δια της νομίμου
οδού ζητήσαμε άδεια επίσκεψης σε σπήλαιο της νοτιοανατολικής Λακωνίας
και λάβαμε την άρνηση με το αιτιολογικό ότι είναι χαρακτηρισμένο αρχαιολογικό
(φοβήθηκαν μη σημειωθούν φθορές και βανδαλισμοί).
Και ως εκεί το κρίνεις δικαιολογημένο.
Όμως βλέπουμε επιχειρηματία της περιοχής να αγνοεί τα σήματα διακοπής παράνομων
εργασιών των αρμοδίων εφοριών και επιδεικτικά να καταστρέφει σπήλαιο και να
καταστρέφει το αρχαιολογικό στρώμα πρωτοελλαδικού οικισμού στον ΚΟΥΝΟ.
Και αντί ο επιχειρηματίας να βρίσκεται στη φυλακή (όπως θα συνέβαινε
σε κάθε μέσο πολίτη που θα προξενούσε τέτοιες καταστροφές) οι αρμόδιες
εφορίες να του εγκρίνουν περιβαλλοντικούς όρους μελέτης για να
εγκαταστήσει φωτοβολταϊκό σταθμό μεγάλης ισχύος , το γήπεδο του οποίου απέχει
μόλις 30 μέτρα από τον κατεστραμμένο πρωτοελλαδικό οικισμό.
Είδαμε τους φακέλους του από το 2007 υπό κήρυξη αρχαιολογικού χώρου
του πρωτοελλαδικού οικισμού και των αρχαιολογικών σπηλαίων της περιοχής
να κλείνονται σε συρτάρια ερμητικά και τα αποτελέσματα των σπηλαιολογικών – αρχαιολογικών
ερευνών να πνίγονται στα σκοτάδια, λες και οι τοπικές
κοινωνίες δεν έχουν το δικαίωμα να γνωρίζουν τα του τόπου τους.
Και έπειτα άρχισε η δυσπιστία και τα ερωτηματικά.
Σε ποιόν πλέον να εμπιστευτούμε ότι βλέπουμε, ότι ανακαλύπτουμε;
Και η δυσπιστία έγινε αγανάκτηση και οργή, επί δικαίων τε και αδίκων. Όχι δεν σας ξαναδείχνουμε τίποτα. Θα τα κρατάμε για τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας. Γιατί έτσι θα είναι καλά φυλαγμένα.
Τα σπήλαια και οι αρχαιότητες δεν καταστρέφονται από νομοταγείς πολίτες ή φορείς που έχουν το πραγματικό ενδιαφέρον να τα επισκεφθούν και να τα γνωρίσουν.
Τα σπήλαια και οι αρχαιότητες καταστρέφονται από αδίστακτα οικονομικά συμφέροντα και από αυτούς που είναι εντεταλμένοι να τα προστατεύουν, που πρώτα είναι υπάλληλοι και υποτακτικοί και έπειτα επιστήμονες. Δεν θα αφήσουμε να τα καταστρέψετε και να τα σκοτώσετε.
Έτσι όπως σκοτώνεται ο Όμηρος.
Γιατί τον Όμηρο δεν τον σκότωσαν οι απλοί αγράμματοι άνθρωποι.
Αυτοί ούτε που τον γνώριζαν, τα πτυχία και τα πανεπιστημιακά διπλώματα τον σκότωσαν.
το κείμενο "Ποιόν να εμπιστευθούμε πλέον;;;" είναι απο το σύλλογο "Τουλίπα Γουλίμη"
