ΓΛΥΚΥΤΑΤΟΝ ΕΑΡ .....

Φωνάξτε την καλύτερη ορχήστρα του κόσμου ,το πρώτο βιολί ,την καλύτερη φωνή που υπάρχει ,χρησιμοποιείστε τέλος όποιο μελωδικό μέσον θέλετε. Θα δείτε ότι τίποτα απ’όλα αυτά δεν μπορεί να φέρει την Άνοιξη τόσο πειστικά ,αισθαντικά ποιητικά,όπως τη φέρνουν τα πρωινά κελαηδίσματα των πουλιών . Τι ωραία ,τι ακατάστατα τραγουδιέται όλη θαρρείς η χαρά όλου του κόσμου ,έτσι ωραία όσο κι η ίδια είναι ,κι όσο ακατάστατη. Έξω από τα παράθυρά σου.Κι είναι πια το παράθυρο στην πιο λυρική του χρησιμότητα ,καθώς ανοίγει για να χυθεί μέσα στο δωμάτιο και στην οξύτατη ακοή μερικών αισθημάτων μας όλος τούτος ο πανηγυρικός. Πιο εξωλογικό τρόπο διαφημίσεώς της δεν θα μπορούσε να βρει ,και πιο μαγικό. Όλα τα πράγματα γίνονται ,τούτη την εποχή ,πουλιά ,κι οι σιδερένιες σκέψεις πουλιά ,κι όλο το άλαλο μέλλον, ξαφνικά,αηδόνι. Καταντάει πια να χάνεις την υπόστασή σου ,τρίλια γίνεσαι ,κι έξω οι συννεφιές και νοτιάδες ,γίνεσαι θαυμάσιο αντηχείο άπαυστης αισιοδοξίας.Στήθι Λάζαρε. Τούτες λοιπόν οι φωνές των πουλιών θα έφταιξαν σήμερα το πρωί. Εισχώρησαν φαίνεται στον ύπνο μου και σκήνωναν ένα αστείο όνειρο αλλά τόσο θεόπεμπτο. Βρέθηκα ,λέει ,πάνω στα καλώδιο του ηλεκτρικού. Κι επειδή την αυτοκριτική μου την ασκώ και κατά τα όνειρα ακόμα ,το θέαμα που παρουσίαζα ήταν πολύ γελοίο καθώς αγωνιζόμουνα να ισορροπήσω ,έτοιμη να γκρεμιστώ από στιγμή σε στιγμή . Όλο το καλώδιο γεμάτο πουλιά θορυβημένα από την παρουσία μου κι από τα τραντάγματα που τους έκαναν οι απελπισμένες κινήσεις μου .

Ήταν πια να πέσω , όταν ένα πουλί παράτησε το καθισιό του ,ήταν φαίνεται ένα πουλί που ανήκε σε ένα φιλανθρωπικό σωματείο ,άρχισε να πηγαίνει από το ένα πουλί στο άλλο ,και τείνοντας έναν περιστασιακό δίσκο ,έλεγε ,ρίπτετε το φτερό σας ,κατά το ρίπτετε τον όβολό σας ,ή ακόμα ό,τι έχετε ευχαρίστηση ,κι άλλα σχετικά από την ορολογία των εκκλησιών ,των επαιτών και των φιλανθρώπων. Τα καημένα τα πουλάκια μαδούσαν ένα δύο φτεράκια από πάνω τους και τα έριχναν στο δίσκο. Άμα τέλειωσε ο έρανος ,το καλό πουλί πέταξε κοντά μου κι άρχισε να μου φυτεύει τα φτερά πάνω στο σώμα μου. Τώρα ,μου λέει ,μπορείς να πετάξεις ,αλλά εγώ δεν σάλευα. Ήξερα, πια,την είχα πάθει.Αυτό το ίδιο όνειρο ,ούτε μία ούτε δυο φορές προθυμοποιήθηκε να με κάνει ιπτάμενη δυνατότητα προσαρτώντας στο σώμα μου δανεικά φτερά. Και πως νομίζεις ότι τα όνειρα κολλάνε επάνω σου αυτά τα σύμβολα για κάθε πτήση. Με κόλλα αιωνιότητος; Όχι, με σάλιο σκέτο. Για αυτό είχα την τύχη του Ίκαρου χωρίς να έχω την φιλοδοξία του να κάνω ρεκόρ ήλιου ,μήτε και τη δόξα του βέβαια ,τα πέλαγα στα οποία πέφτοντας καταποντίστηκα να βαπτιστούν με το όνομα της διάσημης αποτυχίας μου. Με το όνομα της δικής μου πτώσης δε βαπτίστηκε και δε δοξάστηκε κανένας βυθός. Πέτα,πέτα μου φώναζαν τα άλλα πουλάκια, αλλά εγώ εκεί. Περίμενα να ξημερώσει και να κατέβω ασφαλής από το όνειρο ,πατώντας στη γερή σκάλα που θα μου έστηνε η πραγματικότητα.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ - εκτος σχεδίου

Από το Χάρακα και τον Σπύρο Πετρολέκα