Οι Έλληνες δεν φοβόντουσαν τον θάνατο αλλά ούτε και πίστευαν σε κάποιο Παράδεισο. Μετά τον θάνατο δεν υπήρχε ούτε ζωή, ούτε δικαίωση, ούτε επιστροφή.
Κι αφού δεν υπήρχε άλλη ζωή έπρεπε να κάμουν αυτή εδώ την μοναδική όσο καλύτερη και δίκαιη γίνεται.
Γι αυτό ασχολήθηκαν όσο κανείς με τα κοινά, με την πόλη τους, με την οργάνωση της ζωής και της κοινωνίας, με το πνεύμα και με τις ιδέες...
...χαθήκαμε από τις ρίζες μας...