Η δικαστική διαμάχη με τη χήρα του Λιαντίνη έληξε με νίκη της ιστοσελίδας.
Η πολύχρονη δικαστική διαμάχη της χήρας του Δημήτρη Λιαντίνη, Τακτικής Καθηγήτριας του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας Νικολίτσας Γεωργοπούλου, με την ιστοσελίδα Liantinis.org και τον ιδρυτή της, έληξε πρόσφατα (Τετάρτη 26/2/2014) με απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων. Το δικαστήριο απάλλαξε παμψηφεί το βιογράφο του Λιαντίνη, Δημήτρη Αλικάκο, από την κατηγορία της παραβίασης του Νόμου 2472/1997 που αφορά ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.
Πιο συγκεκριμένα, η χήρα του Δημήτρη Λιαντίνη είχε μηνύσει το Δημήτρη Αλικάκο (ιδρυτή της ιστοσελίδας το 2003) υποστηρίζοντας ότι το 2008 είχε δημοσιεύσει στο Liantinis.org την Έκθεση Εργαστηριακής Πραγματογνωμοσύνης που αφορούσε την ταυτοποίηση των οστών που ανευρέθησαν στον Ταΰγετο το 2005 και που, όπως αποδεικνυόταν από την Έκθεση αυτή, ανήκαν στο Λιαντίνη. Σύμφωνα πάντα με τη μηνύτρια, η δημοσιοποίηση της Έκθεσης αποκάλυψε προσωπικά δεδομένα, τα οποία η ίδια θεωρούσε ότι ήταν ευαίσθητα και ενέπιπταν στην προστασία του νόμου. Επιπλέον, η ιστοσελίδα είχε φέρει στο φως χειρόγραφο σημείωμα με την υπογραφή της κ. Γεωργοπούλου, στο οποίο η ίδια βεβαίωνε τις οδοντικές εργασίες μέσω των οποίων έγινε επίσης εφικτή η ταυτοποίηση του ανευρεθέντος σκελετού, αλλά όπως δήλωσε στο δικαστήριο δεν επιθυμούσε να έρθει στο φως η υπογραφή της.
Η διαδικασία ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων κράτησε πάνω από 4 ώρες, υπήρξε ωστόσο εξόχως διαφωτιστική και αποκαλυπτική για τις προθέσεις και τις απόψεις όλων των εμπλεκομένων. Για την υποστήριξη της κατηγορίας κατέθεσαν τόσο η μηνύτρια όσο και η προσωπική της φίλη κ. Μαρία Λαμπρίδου, ενώ για την πλευρά της υπεράσπισης κατέθεσαν ο Γεώργιος Φιτσιάλος, δρ. Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής και ο Φίλιππος Κουτσαύτης, Προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας, ενώ κατετέθη και υπόμνημα της κ. Π. Κόλλια, Επίκουρης Καθηγήτριας Μοριακής Γενετικής του Ανθρώπου του Τμήματος Βιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το δικαστήριο έκρινε ότι η ιστοσελίδα είχε κάθε λόγο να παρουσιάσει στο κοινό την απόδειξη (ταυτοποίηση DNA από τα εργαστήρια της Ελληνικής Αστυνομίας) ότι τα οστά που βρέθηκαν στον Ταΰγετο ανήκουν στο Δημήτρη Λιαντίνη. Το δικαστήριο οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση με το σκεπτικό ότι η κ. Γεωργοπούλου κρατούσε όλα αυτά τα χρόνια μια αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στο εάν ο Δημήτρης Λιαντίνης είναι ζωντανός ή νεκρός και επομένως υπάρχει εύλογο και δικαιολογημένο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την αλήθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κ. Γεωργοπούλου αρνήθηκε για ακόμα μια φορά (το είχε πράξει και στο πρωτόδικο δικαστήριο) να απαντήσει στο ερώτημα που της απηύθυναν τόσο ο συνήγορος υπεράσπισης ποινικολόγος Κώστας Ντάλτας, όσο και η Εισαγγελέας της έδρας για το αν ο Λιαντίνης είναι ζωντανός ή νεκρός. Ανάλογη στάση κράτησε και η μάρτυρας κατηγορίας Μαρία Λαμπρίδου, στην οποία ανήκει η δήλωση «εγώ διαθέτω κάποια στοιχεία και αμφισβητώ ότι ο Λιαντίνης έχει πεθάνει. Υποστηρίζω ότι ο Λιαντίνης βρίσκεται νεκρός σε άλλο σημείο και ότι η σωρός που βρέθηκε δεν ανήκε σε αυτόν» (απόσπασμα από τα πρακτικά της πρώτης δίκης).
Επιπλέον, το δικαστήριο έκρινε ότι η δημοσιοποίηση της Έκθεσης δεν επέφερε ουδεμία βλάβη στη μηνύτρια, καθώς τα περιεχόμενα αυτής καμία ευαίσθητη πληροφορία δεν εμπεριείχαν και συνεπώς δεν ενέπιπταν στο πεδίο προστασίας του νόμου περί ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων ικανών να αποκαλύψουν ιατρικό ιστορικό, πιθανές ασθένειες, ή άλλα δεδομένα που προστατεύονται εκ του νόμου. Όπως αποδείχθηκε στην ακροαματική διαδικασία με τις καταθέσεις και γνωματεύσεις των βιολόγων-γενετιστών, αλλά και του ίδιου του ιατροδικαστή Φίλιππου Κουτσάφτη που είχε την ευθύνη της ταυτοποίησης του νεκρού, οι περιοχές STRs του DNA είναι κατά διεθνείς συνθήκες σκόπιμα επιλεγμένες περιοχές του DNA ώστε να μην παρέχουν καμία άλλη πληροφορία πέραν της ταυτοποίησης ενός προσώπου.
Κατόπιν όλων αυτών, το δικαστήριο σχημάτισε πλήρη δικανική πεποίθηση περί του χαρακτηρισμού των δεδομένων αυτών ως απλών, γεγονός που επιτρέπει την δημοσιοποίησή τους οσάκις υπάρχει το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα στην αποκάλυψη πληροφοριών για σοβαρά ζητήματα που εύλογα και δικαιολογημένα απασχολούν το κοινωνικό σύνολο. Πέραν της απόφασης της έδρας, αθωωτική ήταν και η πρόταση της Εισαγγελέως, η οποία χαρακτήρισε το Δημήτρη Λιαντίνη «σημαντικό φιλόσοφο και διανοητή, του οποίου ο θάνατος είχε μια συμβολική και φιλοσοφική διάσταση, απόλυτα συνδεδεμένη με το έργο του, το οποίο υπήρξε κατά δήλωση του ιδίου μια "μελέτη θανάτου"».
Η παμψηφεί αθώωση του Δημήτρη Αλικάκου (του ανθρώπου που ανακάλυψε και έφερε στο φως πολύτιμο υλικό από τη ζωή και τις διδασκαλίες του Δ. Λιαντίνη – επιστολές, βίντεο, ηχητικά, φωτογραφίες κ.α.) αποτελεί δικαίωση της ιστοσελίδας μας για τους κόπους και τις διώξεις ετών, αλλά κυρίως για την απόφασή μας να σταθούμε άτεγκτοι απέναντι στα φαινόμενα συνωμοσιολογίας σχετικά με το θάνατο του Δημήτρη Λιαντίνη.
Τώρα πια νιώθουμε δικαιωμένοι. Και η δικαίωση αφορά όλους όσους άγγιξε ο Λιαντίνης με το έργο του. Το δίχτυ προστασίας απέναντι στα νοσηρά φαινόμενα που επιχείρησαν να τον απαξιώσουν – όχι βέβαια μέσω καλόπιστης κριτικής – είστε όλοι εσείς. Με τη δική σας δύναμη καταφέραμε να βάλουμε οριστικό τέλος στο δημόσιο βήμα της νοσηρότητας.
Σας ευχαριστούμε.
Πιο συγκεκριμένα, η χήρα του Δημήτρη Λιαντίνη είχε μηνύσει το Δημήτρη Αλικάκο (ιδρυτή της ιστοσελίδας το 2003) υποστηρίζοντας ότι το 2008 είχε δημοσιεύσει στο Liantinis.org την Έκθεση Εργαστηριακής Πραγματογνωμοσύνης που αφορούσε την ταυτοποίηση των οστών που ανευρέθησαν στον Ταΰγετο το 2005 και που, όπως αποδεικνυόταν από την Έκθεση αυτή, ανήκαν στο Λιαντίνη. Σύμφωνα πάντα με τη μηνύτρια, η δημοσιοποίηση της Έκθεσης αποκάλυψε προσωπικά δεδομένα, τα οποία η ίδια θεωρούσε ότι ήταν ευαίσθητα και ενέπιπταν στην προστασία του νόμου. Επιπλέον, η ιστοσελίδα είχε φέρει στο φως χειρόγραφο σημείωμα με την υπογραφή της κ. Γεωργοπούλου, στο οποίο η ίδια βεβαίωνε τις οδοντικές εργασίες μέσω των οποίων έγινε επίσης εφικτή η ταυτοποίηση του ανευρεθέντος σκελετού, αλλά όπως δήλωσε στο δικαστήριο δεν επιθυμούσε να έρθει στο φως η υπογραφή της.
Η διαδικασία ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου Πλημμελημάτων κράτησε πάνω από 4 ώρες, υπήρξε ωστόσο εξόχως διαφωτιστική και αποκαλυπτική για τις προθέσεις και τις απόψεις όλων των εμπλεκομένων. Για την υποστήριξη της κατηγορίας κατέθεσαν τόσο η μηνύτρια όσο και η προσωπική της φίλη κ. Μαρία Λαμπρίδου, ενώ για την πλευρά της υπεράσπισης κατέθεσαν ο Γεώργιος Φιτσιάλος, δρ. Μοριακής Βιολογίας και Γενετικής και ο Φίλιππος Κουτσαύτης, Προϊστάμενος της Ιατροδικαστικής Υπηρεσίας, ενώ κατετέθη και υπόμνημα της κ. Π. Κόλλια, Επίκουρης Καθηγήτριας Μοριακής Γενετικής του Ανθρώπου του Τμήματος Βιολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Το δικαστήριο έκρινε ότι η ιστοσελίδα είχε κάθε λόγο να παρουσιάσει στο κοινό την απόδειξη (ταυτοποίηση DNA από τα εργαστήρια της Ελληνικής Αστυνομίας) ότι τα οστά που βρέθηκαν στον Ταΰγετο ανήκουν στο Δημήτρη Λιαντίνη. Το δικαστήριο οδηγήθηκε σε αυτή την απόφαση με το σκεπτικό ότι η κ. Γεωργοπούλου κρατούσε όλα αυτά τα χρόνια μια αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στο εάν ο Δημήτρης Λιαντίνης είναι ζωντανός ή νεκρός και επομένως υπάρχει εύλογο και δικαιολογημένο ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την αλήθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κ. Γεωργοπούλου αρνήθηκε για ακόμα μια φορά (το είχε πράξει και στο πρωτόδικο δικαστήριο) να απαντήσει στο ερώτημα που της απηύθυναν τόσο ο συνήγορος υπεράσπισης ποινικολόγος Κώστας Ντάλτας, όσο και η Εισαγγελέας της έδρας για το αν ο Λιαντίνης είναι ζωντανός ή νεκρός. Ανάλογη στάση κράτησε και η μάρτυρας κατηγορίας Μαρία Λαμπρίδου, στην οποία ανήκει η δήλωση «εγώ διαθέτω κάποια στοιχεία και αμφισβητώ ότι ο Λιαντίνης έχει πεθάνει. Υποστηρίζω ότι ο Λιαντίνης βρίσκεται νεκρός σε άλλο σημείο και ότι η σωρός που βρέθηκε δεν ανήκε σε αυτόν» (απόσπασμα από τα πρακτικά της πρώτης δίκης).
Επιπλέον, το δικαστήριο έκρινε ότι η δημοσιοποίηση της Έκθεσης δεν επέφερε ουδεμία βλάβη στη μηνύτρια, καθώς τα περιεχόμενα αυτής καμία ευαίσθητη πληροφορία δεν εμπεριείχαν και συνεπώς δεν ενέπιπταν στο πεδίο προστασίας του νόμου περί ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων ικανών να αποκαλύψουν ιατρικό ιστορικό, πιθανές ασθένειες, ή άλλα δεδομένα που προστατεύονται εκ του νόμου. Όπως αποδείχθηκε στην ακροαματική διαδικασία με τις καταθέσεις και γνωματεύσεις των βιολόγων-γενετιστών, αλλά και του ίδιου του ιατροδικαστή Φίλιππου Κουτσάφτη που είχε την ευθύνη της ταυτοποίησης του νεκρού, οι περιοχές STRs του DNA είναι κατά διεθνείς συνθήκες σκόπιμα επιλεγμένες περιοχές του DNA ώστε να μην παρέχουν καμία άλλη πληροφορία πέραν της ταυτοποίησης ενός προσώπου.
Κατόπιν όλων αυτών, το δικαστήριο σχημάτισε πλήρη δικανική πεποίθηση περί του χαρακτηρισμού των δεδομένων αυτών ως απλών, γεγονός που επιτρέπει την δημοσιοποίησή τους οσάκις υπάρχει το συνταγματικώς κατοχυρωμένο δικαίωμα στην αποκάλυψη πληροφοριών για σοβαρά ζητήματα που εύλογα και δικαιολογημένα απασχολούν το κοινωνικό σύνολο. Πέραν της απόφασης της έδρας, αθωωτική ήταν και η πρόταση της Εισαγγελέως, η οποία χαρακτήρισε το Δημήτρη Λιαντίνη «σημαντικό φιλόσοφο και διανοητή, του οποίου ο θάνατος είχε μια συμβολική και φιλοσοφική διάσταση, απόλυτα συνδεδεμένη με το έργο του, το οποίο υπήρξε κατά δήλωση του ιδίου μια "μελέτη θανάτου"».
Η παμψηφεί αθώωση του Δημήτρη Αλικάκου (του ανθρώπου που ανακάλυψε και έφερε στο φως πολύτιμο υλικό από τη ζωή και τις διδασκαλίες του Δ. Λιαντίνη – επιστολές, βίντεο, ηχητικά, φωτογραφίες κ.α.) αποτελεί δικαίωση της ιστοσελίδας μας για τους κόπους και τις διώξεις ετών, αλλά κυρίως για την απόφασή μας να σταθούμε άτεγκτοι απέναντι στα φαινόμενα συνωμοσιολογίας σχετικά με το θάνατο του Δημήτρη Λιαντίνη.
Τώρα πια νιώθουμε δικαιωμένοι. Και η δικαίωση αφορά όλους όσους άγγιξε ο Λιαντίνης με το έργο του. Το δίχτυ προστασίας απέναντι στα νοσηρά φαινόμενα που επιχείρησαν να τον απαξιώσουν – όχι βέβαια μέσω καλόπιστης κριτικής – είστε όλοι εσείς. Με τη δική σας δύναμη καταφέραμε να βάλουμε οριστικό τέλος στο δημόσιο βήμα της νοσηρότητας.
Σας ευχαριστούμε.
