Καταρχάς θα ξεκινήσω με αυτό: πως προέκυψε η ιδέα για το “I am Hellene“; Τόσα χρόνια, έχοντας σπουδάσει, ζήσει, δουλέψει σε διάφορα μέρη εκτός Ελλάδος πρέπει, υποσυνείδητα και συνειδητά, να βρισκόμουν μονίμως αντιμέτωπη με την πολιτιστική μου αναζήτηση και ταυτότητα. Ίσως αυτό να πηγάζει από ακόμα πιο μακριά: Έξι ετών οι γονείς μου αποφάσισαν οτι θα πάω σε αμιγώς Γαλλικό σχολείο (το Lycée Français d’Athènes). Ήταν ουσιαστικά σαν να μου είχαν φέρει όλο τον κόσμο στα πόδια μου για 12 χρόνια. Οι φίλοι μου, αν και Γάλλοι στην πλειοψηφία προέρχονταν από κάθε λογής χώρες, θρησκείες, καταβολές. Ναι, στα 13-14 μου χρόνια, μάλλον κάπου εκεί πρέπει να προέκυψε η ιδέα του “I am Hellene” (γέλια). Όχι σοβαρά τώρα, η συγκεκριμένη αφορμή του βίντεο μπορεί να προέκυψε και να βασίστηκε σαν κόνσεπτ στο “I am Canadian” της Καναδέζικης μπύρας, αλλά η βαθειά ρίζα της αναζήτησης της ταυτότητας μου υπάρχει μέσα μου δεκαετίες.
Το “I am Hellene” μας συγκίνησε μας έκανε να δακρύσουμε και να φωνάξουμε “I am Hellene” με αποφασιστηκότητα. Να νοιώσουμε πως δεν μπορείτε εσείς (ξένοι) να μας πατάτε και να μας μειώνετε άλλο…. Αλήθεια ποιες ήταν οι αντιδράσεις των ξένων σε αυτό το βίντεο που έκανε το γύρο του κόσμου; Ακόμα λαμβάνω εμαιλς – σε ότι αφορα τους ξένους – ειδικά από Ισπανους και Ιρλανδούς. Επίσης στην Ιταλία είχε μεγάλη αναταπόκριση, κάποιος μετέφρασε το βίντεο και έβαλε Ιταλικούς υπότιτλους την ίδια μέρα. Επικοινώνησε μαζί μου και μια Ιταλίδα ηθοποιός που ζει στο Λος Άντζελες και μου ζήτησε αν θα τη βοηθούσα να κάνει το “I am Italian”, ελπίζω κάποια στιγμή να αποφασίσει να το κάνει, δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Πιστεύω όμως οτι αυτό που τράβηξε την προσοχή του κόσμου γενικά -Ελλήνων και μη- ήταν αυτή η έκρηξη έκφρασης. Ακόμα και αυτοί που δε συμφώνησαν με το βίντεο, φαίνεται να βρήκαν μια διέξοδο για τη δική τους έκρηξη. Τότε, δεν το κατάλαβαν ούτε και οι ίδιοι οτι μέσω του “I am Hellene” ύψωναν και τη δική τους φωνή, Στην τελική, κανένας δεν είναι ίδιος. Αλλά την Ελληνικότητα μας δεν είναι κακό να την εκφράζουμε όπως θέλουμε ο καθένας. Ίσως έτσι όλοι οι Έλληνες παγκόσμια, να γνωριστούμε καλύτερα. Επίσης, να προσθέσω πως τα μηνύματα από την Κύπρο ήταν ιδιαίτερα συγκινητικά, και καταλαβαίνω απόλυτα το γιατί.
Εσύ πώς ένιωθες Κατερίνα λέγωντας όλα εκείνα τα λόγια…… Είχα μεγάλο άγχος, τα δύο τελευταία βράδια άλλαζα συνεχώς το κείμενο, η παραμικρή λέξη είχε σημασία. Αλλά στο μοντάζ ήταν εκεί που “φρίκαρα” εντελώς. Συνειδητοποίησα οτι ενώ ότι έλεγα στο γύρισμα το έλεγα με πραγματικό πάθος, το αποτέλεσμα του υλικού που είχα στα χέρια μου ήταν πολυδιάστατο, ακόμα και σε μένα την ίδια. Δεν μπορούσα να αποφασίσω αν σαν κοινό θα έβλεπα τον αυτοσαρκασμό αυτού του βίντεο ή τη σοβαρότητα του. Τελικά όλοι είδαν ή το ένα ή το άλλο, ή και τα δύο μαζί, ή χίλια άλλα πράγματα πάσης φύσεως – κυριολεκτικά. Σε αυτό οφείλεται κιόλας – πιστεύω – η κοινωνική, ιστορική, πολιτιστική, σχεδόν πολιτική “διαμάχη” που ξέσπασε μετά την ανάρτηση του βίντεο.
Παρακολουθώντας την κατάσταση της Ελλάδας από μακριά, πως βλέπεις τα πράγματα; Θα βρεθεί λύση; Ποια μπορεί να είναι ενδεχομένως η λύση; Για να υπάρξει λύση πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένο πρόβλημα. Και το πρόβλημα της Ελλάδας, ή μάλλον τα προβλήματα της είναι σαν χίλια μπερδεμένα κουβάρια μαζί. Ας μιλήσω όμως γι αυτό που θεωρώ το πιο σοβαρό πρόβλημα, και αφορά όλη την Ευρώπη αυτή τη στιγμή: λέγεται “συνθήκη της Λισαβόνας” και άλλαξε τις δυναμικές σταδιακά στη Ε.Ε. από το 2007 και μετά. Άλλη ήταν η Ε.Ε. πριν από τη συνθήκη αυτή, και άλλη μετά. Συν τα “εσωτερικά” μας “κουσούρια” – σαν λαός – αποκτήσαμε και ένα παραπάνω, καίριο… Αυτό του να χάσουμε σταδιακά τη δημοκρατία στη χώρα μας. Άλλοι βέβαια θα πουν “γιατί ήταν δημοκρατία η χώρα του ρουσφετιού, της μίζας και της φοροδιαφυγής;”… Όχι δεν ήταν, αλλά τουλάχιστον υπήρχε η δυνατότητα από το λαό να ανατρέψει τους κυβερνήτες του, και να βάλεις άλλους – άλλο αν έβαζε τους λάθος ή τους σωστούς. Τώρα πια όμως, υπαγόμαστε στις Βρυξέλλες, σε διάφορες τεχνοκρατικές αποφάσεις, που συγκεκιμένα αν ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο ποιοί τις παίρνουν δε θα ξέρουν να σου πουν. Όταν δεν υπάρχει “Δήμος” δεν υπάρχει “Δημοκρατία”. Και η Ε.Ε. δεν έχει “δήμο”. Οι λαοί απέχουν από αυτούς που τους κυβερνούν, στην ουσία δεν ξέρουν καν ποίοι είναι οι κυβερνήτες τους. Αυτό φάνηκε πολύ ξεκάθαρα τον τελευταίο χρόνο στην Ελλάδα (και στην Ιταλία) π.χ. με την επιβολή “τεχνοκρατικών” κυβερνήσεων, με την παρουσία της “Τρόϊκας”, ακόμα και με τον τρόπο άσκησης επιρροής στις τελευταίες εκλογές. Νομίζω αυτό είναι το πιο μεγάλο πρόβλημα μας, το βαθύ πρόβλημα μας – πέραν των χιλίων άλλων που ή είναι συμπτώματα αυτού του προβλήματος, ή που βγάζουν στη φόρα και τις υπόλοιπες “αρρώστιες” που ήδη είχαμε. Η λύση θα βρεθεί, όταν ο Έλληνας καταλάβει τη διαφορά μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώπης. Γιατί άλλο το ένα, και άλλο το άλλο πια. Δυστυχώς όμως κυριαρχεί η άγνοια γι αυτό και όλοι είναι τόσο μπερδεμένοι. Θέλει πολλή έρευνα, πολύ ψάξιμο για να καταλάβει κανείς τι πραγματικά μας συμβαίνει. Και μόνο τότε, αφού βρεθούμε σε αυτό το επίπεδο όπου όλοι μπορούμε να συνεννοούμαστε και να καταλαβαινόμαστε, θα μπορούμε να μιλάμε για λύση/λύσεις. Για την ώρα βρισκόμαστε στο στάδιο της απόλυτης διάλυσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, ακόμα και αξιών.<iframe width="520" height="293" src="http://www.youtube.com/embed/THbihBqZ-uw" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>Σήμερα σε βρίσκουμε στο Λος Άντζελες, καθόλου ξένος τόπος για σένα, αφού εκεί (Καλιφόρνια) γεννήθηκες, αν και μεγάλωσες Ελλάδα. Ποιοι λόγοι σε έκαναν να μετακομίσεις στο Λος Άντζελες; Θα έλεγα οτι το Λος Άντζελες ήταν απόλυτα ξένος τόπος. Το μόνο που με συνέδεε με την Αμερική μέχρι να έρθω εδώ ήταν το διαβατήριο μου. Έφυγα δύο μηνών μωρό από το Μοντερεϊ όπου γεννήθηκα, και δεν το είχα επισκεφτεί ποτέ μέχρι που μετακόμισα στο Λος Άντζελες. Ο πραγματικός λόγος που έφυγα από Ελλάδα/Τουρκία, ήταν η ανάγκη μιας ακόμα εμπειρίας στη ζωή μου, την οποία θεωρούσα οτι θα μπορούσε να μου την προσφέρει ένα καινούργιο μέρος σαν το Λος Άντζελες. Η αφορμή που μετακόμισα εδώ, ήταν η άρνηση μου να συνεχίσω να δουλεύω για την τηλεόραση. Ήθελα να κάνω σινεμά, ήθελα να διευρύνω τις γνώσεις μου, να γίνω καλύτερη στη δουλειά μου, να εξελιχθώ όχι μόνο σαν καλλιτέχνης… αλλά κυρίως σαν άνθρωπος.
Είναι αλήθεια πως λόγω της οικονομικής κόλασης στην Ελλάδα, το Λος Άντζελες έχει γεμίσει πλέον με Έλληνες; Πόσο εύκολο είναι να χτίσει καριέρα στο κινηματογράφο στο Hollywood ένας Έλληνας που ξενιτεύεται στο Λος Άντζελες σήμερα; Έχει αρκετούς Έλληνες το Λος Άντζελες, πρώην και νυν “σταρς” ή “διάσημους” της Ελληνικής σόου-μπιζ (δε συμπαθώ τη λέξη). Μέσα σε αυτούς θα μπορούσα να συγκαταλέγομαι κι εγώ. Πιστεύω όμως, οτι ο καθένας μας είναι εδώ για τους δικούς του εντελώς διαφορετικούς λόγους. Στο Λος Άντζελες πάντα έρχονταν Έλληνες ηθοποιοί κατά καιρούς. Έτσι και τώρα… Έρχονται, φεύγουν, ξανάρχονται, ξαναφεύγουν… Άλλοι μένουν, άλλοι όχι. Προσωπικά ήρθα εδώ όταν δεν υπήρχε καν υποψία κρίσης στην Ελλάδα, και είμαι πλήρως ικανοποιημένη και γεμάτη απ’όλ’αυτά που μου προσέφερε και μου προσφέρει αυτή η πόλη. Θα συνεχίσω να μένω εδώ, όχι γιατί η Ελλάδα είναι σε κρίση, αλλά γιατί έχτισα μια πορεία που ακόμα μου επιβάλλει να είμαι εδώ – ως δημιουργός κυρίως και όχι ως ηθοποιός. Τώρα το χτίσιμο της καριέρας ενός Έλληνα ηθοποιού στο Χόλιγουντ είναι ένα θέμα που έχει πολλές πτυχές. Γενικά να πω οτι, ή θα έρθεις εδώ στα 18 σου, ή θα σε “ερωτευτεί” καλλιτεχνικά ο καλύτερος αντζέντης… Ή θα κάνεις τις δικές σου ταινίες και σιγά σιγά θα αρχίσουν να σε προσέχουν… Αν αξίζεις… Το “Χόλιγουντ” αν το μάθεις καλά και καταλάβεις πως λειτουργεί, μπορείς να το “κυνηγάς” απ’ όποιο μέρος του κόσμου κι αν βρίσκεσαι.
Εσύ κάνεις παρέα με άλλους Έλληνες; Με Κύπριους; Ναι βέβαια, με Έλληνες, Κύπριους, Ιταλούς, Γάλλους… Διεθνής παραμένω όπου κι αν βρίσκομαι…
Αλήθεια, στη Κύπρο έχεις έρθει ποτέ; Βεβαίως έχω έρθει… 3 φορές και δεν τις ξεχνάω ποτέ. Κάθε φορά ήταν κυρίως για δουλειά, αλλά πάντα είχα χρόνο να κάνω τις βόλτες μου, και να γυρίσω μέρη. Η φιλοξενία των Κυπρίων μου έχει μείνει αξέχαστη… Όπως επίσης και η μουσική της διαλέκτου σας. Μπορεί να ξέρεις… Παθιάζομαι με γλώσσες και προφορές… “Αρέσκει μου πολλά” (γέλια)…
Επαγγελματικά που σε βρίσκουμε αυτό το καιρό; Επαγγελματικά με βρίσκετε και θα με βρίσκετε συχνά στο YouTube, το κανάλι “katmouts” είναι σε πλήρη εξέλιξη. Επίσης στο επόμενο διάστημα θα γυρίσω την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους σαν σκηνοθέτης, της οποίας έγραψα και το σενάριο. Τέλος μου έγινε μια πρόταση για μια Ελληνο-Τουρκική ταινία σαν ηθοποιός, οπότε πολύ πιθανόν να βρίσκομαι σύντομα στην Ελλάδα για τα γυρίσματα.
Γεννήθηκες Καλιφόρνια, μεγάλωσες Ελλάδα, σπούδασες Παρίσι, ασχολήθηκες με το τραγούδι και την υποκριτική, σε είδαμε σε Τουρκική σειρά, είχες ένα μικρό ρόλο στη Χολιγουντιανή ταινία που έκανε μπαμ “The Hangover“….Σήμερα η Κατερίνα Μουτσάτσου τι ζητά από τη ζωή της επαγγελματικά; Τι ονειρεύεσαι να κάνεις; Αυτά ακριβώς που κάνω. Βιντεάκια καλλιτεχνικού ακτιβισμού, δικές μου ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους… Και όταν τυχαίνει ταινίες “άλλων” σαν ηθοποιός. Είμαι πραγματικά ακριβώς εκεί που θέλω να είμαι. Η εξέλιξη αυτών είναι πια ο στόχος… Εξέλιξη κυρίως της ποιότητας, αλλά και της “διεθνότητας”…
Το Hollywood είναι σκληρός χώρος; Δίνει ευκαιρίες στα ταλέντα ή μήπως λόγω ανταγωνισμού κάποια μεγάλα ταλέντα ενδεχομένως να χάνονται; Όπως και ζωή, όλα είναι συνδυασμός ταλέντου, αγάπης γι αυτό που κάνεις, αλλά και τύχης. Σε αυτό πρόσθεσε και την πίστη. Και το τελευταίο ίσως είναι το πιο σημαντικό. Νομίζω πως κανείς δε χάνεται όταν έχει πίστη. Στα πλαίσια της “μεγάλης εικόνας” της ζωής του Χόλιγουντ (the big picture) που λένε – και δεν εννοώ τη μεγάλη εικόνα του σινεμά! – δεν μπορούμε να σκεφτόμαστε τον ανταγωνισμό, πρέπει να πιστεύουμε πως έχουμε τη δύναμη να τα καταφέρουμε. Κανένας δε χάνεται πραγματικά ποτέ και πουθενά…
Η ζωή στο Λ.Α πώς είναι; Όμορφη, αλλά στρεσαριστική… Είναι μια ζωή με πάρα πολλή δουλειά, λίγοτερο κοινωνική ζωή, και σχεδόν καθόλου “διασκέδαση”… Αλλά δεν πειράζει γι αυτό είμαστε εδώ… Για να βάλουμε τα δυό πόδια μας σε ένα παπούτσι. Και από αυτό, κανείς μα κανείς δεν ξεφεύγει σε αυτή την πόλη! Μην κοιτάτε τι δείχνουν οι Χολιγουντιανές ταινίες και οι κόκκινοι τάπητες…
Τι ονειρεύεσαι για το αύριο το προσωπικό σου και τι για το αύριο του κόσμου και της Ελλάδας; Το προσωπικό μου και της Ελλάδας είναι το ίδιο. Να ζω σε μια Ελλάδα δίκαια, με συμπολίτες δίκαιους, δημοκρατικά και κυρίαρχα… Και να δημιουργώ.
Ο επαναπατρισμός σου στην Ελλάδα παίζει ως σενάριο στη ζωή σου ή όχι; Απόλυτα… Ο στόχος μου είναι μέσα στα επόμενα δύο χρόνια να μπορώ να έχω την Ελλάδα σαν βάση μου πιο πολύ από το Λος Άντζελες, και να μεταφερθώ σιγά-σιγά πίσω μόνιμα. Μου έχουν λείψει οι γονείς μου, τα ανίψια μου… Είναι δύσκολο να είσαι μακριά.
Κατερίνα να κλείσουμε με αυτό: Το κορίτσι του “I am Hellene” να δώσει το δικό του μήνυμα στους Έλληνες που σήμερα υποφέρουν από την οικονομική εξαθλίωση, στην Ελλάδα που ματώνει… Δυσκολεύομαι να δώσω κάποιο μήνυμα… Πέραν της δικής μου γνώμης για τα πράγματα, δεν έχω δικαίωμα, νομίζω, να δίνω μηνύματα – γιατί “ποιά είμαι εγώ;”… Έτσι αισθάνομαι πραγματικά, και το εννοώ… Τα βίντεο είναι μια άλλη υπόθεση. Εκεί εκφράζω τη δική μου – αποκλειστικά δική μου – άποψη. Για μια περίοδο τόσο δυσβάσταχτη για τους Έλληνες όμως… Τι να πω εγώ, τι να πούμε όλοι μας με ευθύ τρόπο;… Αν επιμένεις όμως, θα σου πω την πρώτη λέξη που πέρασε αυθόρμητα από το μυαλό μου με το που άκουσα αυτή την ερώτηση… Ήταν μόνο μία…“Ξεσηκωθείτε…”
