ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΤΗΣ ΠΛΑΚΑΣ & ΤΑ ΔΑΣΗ ΠΟΣΕΙΔΩΝΙΑΣ ΤΗΣ ΛΑΚΩΝΙΑΣ
Θα μείνει κι αυτό ένα μεγάλο γιατί;
ΜΕΡΟΣ 1ο:
απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Νίκου Παπαθανασίου
ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ...περιμένοντας το θάνατο (2004)
έρευνα-παρουσίαση: Σπύρος Μαντάς
αφήγηση-σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου
Ένα γεφύρι, μια ντροπή..!
Το γεφύρι της Πλάκας στην Ήπειρο, κάτω απ' τα Τζουμέρκα, πάνω από τον Άραχθο, το μεγαλύτερο μονότοξο πετρογέφυρο στα Βαλκάνια, κινδυνεύει...
Από το 1863 αρχίζει η περιπέτειά του, που τελικά κατέληξε στο θεμέλιωμά του. Φτωχοί άνθρωποι πέτυχαν το ακατόρθωτο και δίκαια μέχρι και σήμερα καμαρώνουν...
Από το 1996, που η ΔΕΗ αποφασίζει τη δημιουργία ενός ακόμη υδροηλεκτρικού φράγματος προμηνύοντας το πνίξιμό του, αρχίζει το χρονικό της ντροπής. Ακόμη συνεχίζεται...
Από τη μια μεριά, οι αδίστακτοι -γνωστοί πια χωρίς μάσκες-, αυτοί που δεν σέβονται ούτε καν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας...
Από την άλλη, οι αρκετοί, που ο χρόνος -και ο πόνος για τούτον τον τόπο- θα τους αυξάνει συνεχώς. Που ψάχνουν ακόμη διαφορετικές όχθες, που ενσωματώνουν στον επιούσιο και την ψυχή τους, που νιώθουν την αξία τού κάθε ΟΧΙ εμπρός στην κατάφαση του κατήφορου...
Οι τελικοί νικητές -σήμερα ηθικά, αύριο παντού- είναι γνωστοί. Πάντα έτσι γινόταν. Το θέμα είναι, έως τότε, να λιγοστέψουμε τις απώλειες.
Το γεφύρι της Πλάκας πρέπει να ζήσει.
Να μείνει, ζεύξη με το απέναντι και το διαφορετικό...
Να μην μείνει, κι αυτό, ένα μεγάλο γιατί...
Σπ. Μαντάς
Θα μείνει κι αυτό ένα μεγάλο γιατί;
ΜΕΡΟΣ 1ο:
απόσπασμα από το ντοκιμαντέρ του Νίκου Παπαθανασίου
ΤΑ ΓΕΦΥΡΙΑ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ...περιμένοντας το θάνατο (2004)
έρευνα-παρουσίαση: Σπύρος Μαντάς
αφήγηση-σκηνοθεσία: Νίκος Παπαθανασίου
Ένα γεφύρι, μια ντροπή..!
Το γεφύρι της Πλάκας στην Ήπειρο, κάτω απ' τα Τζουμέρκα, πάνω από τον Άραχθο, το μεγαλύτερο μονότοξο πετρογέφυρο στα Βαλκάνια, κινδυνεύει...
Από το 1863 αρχίζει η περιπέτειά του, που τελικά κατέληξε στο θεμέλιωμά του. Φτωχοί άνθρωποι πέτυχαν το ακατόρθωτο και δίκαια μέχρι και σήμερα καμαρώνουν...
Από το 1996, που η ΔΕΗ αποφασίζει τη δημιουργία ενός ακόμη υδροηλεκτρικού φράγματος προμηνύοντας το πνίξιμό του, αρχίζει το χρονικό της ντροπής. Ακόμη συνεχίζεται...
Από τη μια μεριά, οι αδίστακτοι -γνωστοί πια χωρίς μάσκες-, αυτοί που δεν σέβονται ούτε καν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας...
Από την άλλη, οι αρκετοί, που ο χρόνος -και ο πόνος για τούτον τον τόπο- θα τους αυξάνει συνεχώς. Που ψάχνουν ακόμη διαφορετικές όχθες, που ενσωματώνουν στον επιούσιο και την ψυχή τους, που νιώθουν την αξία τού κάθε ΟΧΙ εμπρός στην κατάφαση του κατήφορου...
Οι τελικοί νικητές -σήμερα ηθικά, αύριο παντού- είναι γνωστοί. Πάντα έτσι γινόταν. Το θέμα είναι, έως τότε, να λιγοστέψουμε τις απώλειες.
Το γεφύρι της Πλάκας πρέπει να ζήσει.
Να μείνει, ζεύξη με το απέναντι και το διαφορετικό...
Να μην μείνει, κι αυτό, ένα μεγάλο γιατί...
Σπ. Μαντάς
ΜΕΡΟΣ 2ο:
Στον προστατευόμενο όρμο Βοιών όπου για λόγους προστασίας για τα "δάση ποσειδωνίας" έχει απαγορευθεί έως και η αλιεία με συρόμενα αλιευτικά εργαλεία, γίνεται ακόμη μεγαλύτερη ζημία από τις άγκυρες και καδένες των πλοίων που ποντίζονται ανενόχλητες καθημερινά... παρά τις αντόστοιχες απαγορεύσεις και περιορισμούς...
Σύμφωνα με το Αρ. Πρωτ.6611/267-275 του 2011 έγγραφο του ΥΠΤΠ έχει απαγορευτεί η αγγυροβολία πλοίων... σε απόσταση μικρότερη των 2 νμ από τις ακτές του Όρμου Βοιών.
Εδώ ένα από τα χιλιάδες (ναι χιλιάδες, πλέον) φρικτά παραδείγματα καταστροφής του προστατευόμενου Δάσους Ποσειδωνίας όπου στα 0,9νμ (1666 μέτρα) αγκυροβολεί ένα τέρας...
Σοβαρό ερώτημα, βέβαια, προκαλεί από που πηγάζει η εξουσία του Λιμενάρχη Νεάπολης Βοιών, ενός στρατιωτικού δηλαδή για ελεύθερη δημόσια εθνική περιοχή, και αποφασίζει για αγκυροβολία σε τόπο με "θαλάσσια λιβάδια Ποσειδωνίας" που αποτελούν προστατευόμενους οικοτόπους, θεμελιώδους σημασίας για την υγεία και την παραγωγικότητα των θαλάσσιων οικοσυστημάτων της Μεσογείου, και των οποίων η προστασία τους πρεέπι να αποτελεί σημαντική προτεραιότητα για όλους μας; Ίσως όταν μετά της περίεργης αδιαφορίας έχει πέσει το γεφύρι της Πλάκας να μπορέσουν οι επενδυτές να πράξουν τις ορέξεις τους... και αντίστοιχα όταν με τις καδένες και τις άγκυρες θα έχουν ξεπατώσει τα θαλάσσια λιβάδια ποσειδωνίας η περιοχή πλέον θα πάψει να αποτελεί "τόπο προστασίας"κι έτσι θα μπορεί να καταλήξει και νόμιμα περιοχή επισκευών και υφαλοκαθαρισμών πλοίων.... αν και επειδή το νόμιμον έχει και κόστος ίσως όχι έτσι ακριβώς...
